Arquivo da categoría: Entrevista

Entrevista

“Se os castiñeiros aguantan, nós estaremos con eles”

Anabel Dacosta, da empresa Pecado de Outono

Anabel Dacosta e José Feijóo son os responsables desta empresa, situada no concello ourensán de Riós. Tras máis de quince anos dedicados á recolección de castaña, dende hai seis deron o salto á súa transformación e á comercialización da castaña fresca, deshidratada e fariña, produtos que saen á rúa coa garantía do selo do Craega.

Pecado de Outono nace da necesidade de crear un medio de vida no rural. Hai seis anos víronse na tesitura de ter que decidir: marchar á cidade na procura de traballo ou emprender unha empresa no rural. E elixiron a aldea.

Malia ter xa algúns castiñeiros herdados da familia, resultaban insuficientes para abastecer o obradoiro. “As plantacións novas non producen dun xeito considerable ata os vinte anos, de modo que a alternativa eran árbores grandes abandonadas que puidesen poñerse en plena produción en tres ou catro anos”. Recoñecen que, a pesar de ser un traballo extremadamente duro, o resultado paga a pena: “Quitar xestas do tamaño de árbores, eliminar silvas e máis silvas… todo a man, e podar en altura, pero só con miralas vémonos reconfortados… Son árbores máxicas, maxestosas e agradecidas”.

“Nestes anos a súa evolución, tras limpalas, podalas, vacinalas e coidalas ano tras ano, foi impresionante, de xeito que cada ano temos máis produción. Isto permítenos ter que mercarlles menos cada campaña a outros produtores ecolóxicos, que, ademais, non hai na nosa contorna”, cóntanos Anabel. Na actualidade, malia que algunhas son novas e a súa produción aínda non é representativa, contan xa con máis de 200 árbores froiteiras moi variadas.

A colleita deste outono prevese incerta, porque a pesar de ser un ano climatoloxicamente bo, grazas a chuvia caída de forma constante ao longo destes últimos meses, sobrevoa a ameaza da avespa do castiñeiro, moi acusado na súa zona; de feito, “hai variedades, como a famosa, que está tremendamente afectada, de modo que hai árbores pletóricas e hai árbores sen nada”, asegura.

A produción con máis saída é a castaña fresca, pero só a hai en temporada, e non chega aos dous meses, pero tamén se está dando ben durante todo o ano a fariña e o froito deshidratado. Tras estes seis anos, afirman ter xa un nicho de mercado estable –subministran a tendas ecolóxicas, incluídas ás de venda a granel, así como a feiras e supermercados eco–, pois a súa pretensión nunca foi a de ser grandes e seguen pensando así: “Só queremos ser sostibles en todos os sentidos”, afirma.

O proxecto de Pecado complétase coas visitas guiadas á súa propiedade, á que asisten grupos de colexios, grupos de adultos, asociacións… e participan activamente todos os anos cos campamentos que organizan dedicados ás castañas e aos soutos.

A pesar da incerteza ante o futuro, debido ás ameazas para o sector (a avespa do castiñeiro e o cambio climático, así como o longo ciclo da produción da castaña), seguen a manter a ilusión no seu traballo: “Se os castiñeiros aguantan, nós estaremos con eles”.

A castaña eco, o sabor do outono galego

Jesús Quintá (Alibós): “Ser líderes no mercado implica apostar pola excelencia na calidade”

Entrevista

“Non podemos pensar nos comedores escolares só como un lugar onde darlles calorías aos alumnos”

Xavier Simón Fernández, profesor da UVigo e integrante do Grupo de Investigación en Economía Ecolóxica, Agroecoloxía e Historia

Os comedores escolares son un quebracabezas para centos de familias que se ven na obriga de botar man deste servizo para conciliar. Con este tema como pano de fondo, a Universidade de Vigo (UVigo) celebrou o pasado xullo en Allariz un curso de verán no que expertos de diferentes ámbitos abordaron a realidade dos menús nos colexios. O programa Comedores escolares ecolóxicos, avanzando cara a unha economía circular nas Reservas de Biosfera estivo dirixido por Xavier Simón Fernández, profesor da UVigo e integrante do Grupo de Investigación en Economía Ecolóxica, Agroecoloxía e Historia.

En Galicia prevalece un sistema  mixto de xestión. Por que fórmula se inclina á hora de garantir a alimentación equilibrada dos cativos?
O que importa non é tanto o sistema de xestión do comedor coma o modelo de alimentación polo que se aposte. Esa é a clave. Sexa centralizado ou descentralizado, sexa in situ ou mediante catering, o relevante é o contido dos menús, a orixe das súas proteínas, a estacionalidade do menú, o uso de produtos frescos, a presenza de precociñados, o tempo que transcorre entre o cociñado e o seu consumo, o uso de plásticos, o volume dos residuos e o seu destino, a orixe dos alimentos, etc.

Segundo un estudo do proxecto Carro de combate, na comunidade existen 333 colexios con cociña in situ. O catering redúcese a 103, pero hai moitas familias que non están satisfeitas…
Se as familias non están satisfeitas co sistema, hai que buscar novas fórmulas que permitan atenuar ese malestar. Eu creo que non podemos pensar os comedores escolares unicamente como un lugar onde darlles calorías aos alumnos e alumnas. Hai que integralo dentro da comunidade educativa e iso inclúe cambios profundos, tamén nas familias. Podemos usar os comedores escolares como un medio para mellorar a alimentación incluso cando non se come no cole.

O catering semella difícil  de  erradicar. O negocio está en mans dun grupo de empresas cada vez máis reducido. Poderá desaparecer algún día dos centros?
O catering, como servizo para prestar alimentación colectiva, paréceme necesario nesta sociedade na que vivimos. O problema non é o catering en si mesmo. Hai modelos que apostan pola inclusión social, polos alimentos de proximidade, polos produtos ecolóxicos… Se, como vostede di, se trata dun negocio en poucas mans, seguramente se as licitacións públicas do servizo para os colexios (e para os hospitais, centros penitenciarios…) fosen de menores contías na licitación, habería máis oportunidades para outras pequenas e medianas empresas, non cre? Polo tanto, no que respecta á xestión pública da alimentación colectiva, é responsabilidade das administracións, se queren evitar os oligopolios, buscar fórmulas que permitan lotes de adxudicación de menor escala para que se incremente a competencia.

Realmente para as administracións (Xunta ou concellos) resulta máis económico manter o catering?
Eu creo que é unha decisión política. Máis eco- nómico? Non o sei. Non manexo os datos das adxudicacións. De todas as formas, para poder avaliar a idoneidade das diferentes alternativas de servizo aos comedores colectivos  hai  que ter en conta a economía, os cartos, pero tamén se deberían usar criterios sociais e ambientais.

O  modelo  de  cociña  en  cada  centro, con  alimentos  ecolóxicos  e de  tempada,  é ciencia ficción?
Ciencia ficción é pensar que nos podemos alimentar do mesmo xeito os 7.000 millóns de persoas, con alimentos iguais producidos por grandes fábricas controladas por poucas empresas, comendo calquera alimento en calquera momento do ano.

Cal é, na súa opinión, o modelo ideal? Poña algún exemplo.
Non hai un único modelo ideal, haberá tantos modelos de alimentación como territorios e como condicións culturais existan. A diversidade é a clave para afrontar os retos máis urxentes. Só así seremos capaces de responder adecuadamente e, ao mesmo tempo, aos retos sociais, económicos e ambientais. Mediante a uniformización da produción ou do consumo de alimentos podemos producir alimentos baratos, pero a un custo social e ambiental moi alto.

Habería que exportar ao conxunto da comunidade o modelo do Concello de Ames e da Asociación Reserva de Biosfera Mariñas Coruñesas e  Terras  do  Mandeo? 
Non o creo. O que necesitamos é que os actores sociais (pais e nais, comunidades educativas, responsables políticos, labregos e labregas, consumidores e consumidoras…) en cada escala decidan colectivamente cal é o modelo alimentario que queren para si mesmos, para os colexios, pero tamén para as propias familias e para a restauración, etc.

Estender  os  ecocomedores   contribuiría a diminuír a pegada de carbono?
A clave é producir de forma respectuosa co medio ambiente, tanto alimentos coma outros bens e servizos. Se o facemos así, reduciremos  a pegada do carbono, é dicir, estaremos a contribuír menos ao cambio climático. Se, ademais, tratamos de consumir localmente o que se produce localmente, reducindo o transporte, estaremos a actuar cunha maior responsabilidade. Entendo que os comedores escolares dos centros públicos de ensino se poden converter nun mecanismo que impulse a transformación profunda dos modelos de produción e consumo de alimentos. E trátase dunha urxencia colectiva.

Entrevista

Evaristo Rodríguez (Abadía da Cova): “Non é certo que o viño ecolóxico teña menos calidade”

Evaristo Rodríguez-Abadía da Cova-Adegas Moure
Evaristo Rodríguez (segundo pola esquerda), xerente de Adegas Moure, durante a presentación da última colleita. Foto: Adegas Moure

Corría 2010 cando Abadía da Cova presentaba o seu primeiro viño ecolóxico certificado polo Craega. Nove anos despois o fillo máis mimado de Adegas Moure vén de facerse co Acio de Ouro nas Catas de Galicia 2019. Organizado pola Consellería do Medio Rural, o certame recoñece cada ano os mellores viños e augardentes que se producen na comunidade. Á hora de elexir gañador da categoría orgánica, o xurado foi reparar nunha varidade da D.O. Ribeira Sacra. Detrás do galardón, hai unha empresa con sólidos valores que comezou a súa andaina hai case un século no Saviñao. Hoxe é unha das imaxes máis recoñecibles da zona. Falamos con Evaristo Rodríguez, xerente de Adegas Moure.

Por que Abadía da Cova decide iniciar a súa aventura co ecolóxico?
Sempre tivemos unha filosofía de respecto ao medio e así se mantén na etapa que vivimos agora de relevo xeracional, incluso con máis incidencia. Aplicamos os mesmos principios á hora de realizar tratamentos ou facer elaboracións, tanto en convencional como en ecolóxico. Pero non temos todo certificado polas características das nosas parcelas. Conseguir produtos sans e respectuosos co medio e coa natureza son conceptos que están pegados á nosa marca. E penso que é algo fundamental para calquera que teña sensibilidade polo mundo vinícola e en particular para os que traballamos todos os días no sector agrario. O cambio climático está aí.

Unha aclaración para profanos, cal é a diferenza entre un viño eco e un convencional?
As principais diferenzas están máis na viticultura que na elaboración. Hai quen ten a necesidade de facer viños naturais e sans, e ademais de calidade. O máis reseñable é a sensibilidade que amosa o ecolóxico co medio: non se empregan herbicidas e os tratamentos son menos agresivos.

En Galicia, é particularmente difícil producir viño eco…
Si. Temos unha viticultura con bastante risco. A humidade e a temperatura provocan que proliferen os fungos e, por se acaso, un intenta preservar a colleita co que teña á man. Tamén é certo que na convencional, ás veces, usamos cañóns para matar moscas. Canto máis agresivos sexan os produtos que utilizamos, máis desequilibrio provocamos. É decir, facemos ás plantas máis sensibles ás enfermidades e máis resistentes aos tratamentos. En ecolóxico, a viticultura é moito máis respectuosa. Hai produtos fitosanitarios certificados que funcionan moi ben fronte a algunhas doenzas. Neste sentido, estamos nunha etapa de grandes cambios.

Que matices de sabor definen ao viño premiado?
É un viño afroitado, lixeiro, natural… Reflicte moi ben as características do solo no que se produce. É moi mineral. Tamén se trata dun viño menos corpulento ca outros porque non se pode arriscar buscando grandes maduracións e que apareza botritis (un fungo que podrece as vides). En resumo, é moi fácil de beber, moi en boga co que se demanda hoxe en día no mercado. Nós queremos ir nesa liña tamén con outras variedades, sobre todo cos viños novos. En realidade, esa é a vocación típica da nosa zona. A Ribeira Sacra dá unha mencía moi afroitada, acorde coa vida do paisano antigo.

Catas de Galicia 2019-Premio Viño Ecolóxico
Evaristo Rodríguez, esquerda, con Núñez Feijóo e Francisco López Valladares, presidente do Craega, amosando o premio das Catas de Galicia 2019. Á dereita, foto do Abadía da Cova Ecolóxico galardoado.

Cal é a diferenza entre os viños da Ribeira Sacra e os doutras zonas de España?
Aquí non temos que envellecelos para que sexan bebibles. En moitas zonas de España trabállase con variedades que son máis ásperas, con máis corpo… E polo tanto hai que abordar procesos de elaboración máis longos, en particular cos crianzas. Todo depende do estilo de viño, da variedade, do seu grao de maduración… Salvo que se sometan a fermentacións especiais, é moi difícil que resulten bebibles. Por iso, son fundamentalmente de barrica. Sen embargo, os da Ribeira Sacra teñen outro ton que vén marcado polas características do solo e a climatoloxía. Son viños porosos, afroitados, lixeiros, ideales diferentes combinacións que temos no noso territorio.

Cara onde lles gustaría que evolucionara a produción eco de Adegas Moure?
Queremos que toda a nosa produción vaia por esa vía. Pero resúltanos moi difícil, sobre todo pola gran parcelación que hai nos viñedos. As nosas son fincas pequenas, antigas e rodeadas por terreos doutros propietarios que, en moitos casos, traballan en convencional. Nestas circunstancias, é moi difícil conseguir a certificación.

Ao igual que sucede con outros produtos, no caso do viño orgánico tamén se percibe un incremento da demanda?
O noso viño ecolóxico esgótase, aínda que non é dos que ten máis tirada (5.200 botellas en 2018). Polo de agora a demanda proviña do mercado internacional, pero xa notamos que aquí hai cada vez máis xente que o pide. Non é certo que o viño ecolóxico teña menos calidade. Esa idea quedou atrás. Estamos encantados co Abadía da Cova ecolóxico, parécenos moi bo e está á altura de calquera dos noso viños novos. Dalgún xeito, o premio das Catas de Galicia vén a refrendar o que pensamos.

Con que marida ben este viño?
Con polbo, con cocido… Con calquera dos dous combina á perfección. Ao ser un viño tan lixeiro e fresco, pódese beber máis dun vasiño.

Entrevista

Carlos Spuch: “O importante dos produtos eco é o que non teñen”

Carlos Spuch
Carlos Spuch, neurocientífico do Instituto de Investigación Sanitaria Galicia Sur e coordinador da Rede Galega de Investigación en Demencias, é un gran defensor do produto ecolóxico

Romper o ciclo natural das cousas ten un prezo. E a ciencia corrobórao pouco a pouco. Demostrado está que pesticidas como o DDT –xa prohibido– inciden no alzhéimer e que hai outros que se relacionan co párkinson. Existen ademais “evidencias” de que estas e outras enfermidades como a depresión poderían ter a súa orixe no intestino. Por iso, levar unha alimentación saudable, a base de produto ecolóxico e sen procesados, é tan importante para previr determinadas doenzas. É o que defende Carlos Spuch, neurocientífico do Instituto de Investigación Sanitaria Galicia Sur e coordinador da Rede Galega de Investigación en Demencias. Agora ten entre mans un proxecto piloto que intenta probar que a dieta ecolóxica é quen de diminuír a actividade inflamatoria no intestino.

Somos o que comemos?
Estamos formados por un montón de substancias. Desde que nacemos ata que morremos, o que incorporamos ao noso organismo chega a través da respiración, da alimentación ou do que nos poida picar o médico. Nada máis. Na respiración inflúen factores externos como a contaminación, pero o demais depende da nutrición. Cando es neno, se inxires un tipo de graxa determinado, hidratos de carbono en exceso e ademais hai déficit de proteínas, modifícase o neurodesenvolvemento e iso vai ter consecuencias na idade adulta.

Entón non hai alimentos nin bos, nin malos. Todo é unha cuestión de equilibrio…
O difícil é estar equilibrado. Salvo que haxa unha patoloxía que o impida, a mellor dieta é aquela na que comes de todo e variado. As graxas non se deben eliminar nunca por completo. Son moi importantes para o sistema nervioso. O 70% do cerebro está composto de graxa e as nosas neuronas necesítana para funcionar. Que sucede entón cando consomes unha dieta alta en hidratos e baixa en graxa? Que o desenvolvemento do cerebro non é bo. Hai estudos que demostran que os nenos que consumiron poucas graxas teñen un desenvolvemento cognitivo un pouco máis lento. Son normais, pero lévalles máis tempo resolver problemas ou reaccionar fronte a certas cousas. En resumo, cómpre comer de todo e variado.

Convén logo incluír as graxas na dieta?
Pois claro. O que hai é que escoller o tipo de graxa e atopar o equilibrio. En Galicia temos dous dos alimentos con mellor composición de ácidos graxos que existen no mundo: o peixe azul e o leite. O que non sabe a xente, en termos xerais, é que os ácidos malos son necesarios para a correcta absorción dos bos. O de que algo é bo ou malo é moi relativo. A natureza mesma é así e todo ten as súas funcións.

Estamos a envelenarnos coa alimentación de hoxe en día?
Envelenar é un pouco forte, pero si que estamos a modificar os nosos patróns alimentarios. O prexudicial é tomar sempre produtos procesados. Por outra banda, é positivo que xurdan tendencias bio. Pouco a pouco, a ciencia demostra que a dieta dos nosos avós era mellor que a de hoxe. Pero volvendo ao veleno, quizais habería que dicir que si, polo excesivo uso de pesticidas que se rexistra na actualidade. Cada vez saen máis estudos que verifican que certos praguicidas cunha alta concentración en alimentos provocan problemas crónicos no noso corpo. Por iso, son un defensor do produto ecolóxico: o máis importante non é o que teñen, senón o que non teñen.

Como poden intervir os alimentos en enfermidades como o alzhéimer ou o párkinson?
Cada vez saen máis evidencias do que todo o mundo sabe. Xa entre a década dos 80 e 90, un estudo demostrou que había pacientes de alzhéimer cun elevedo nivel de DDT no cerebro. A raíz das presións do Goberno sueco, acabouse prohibindo (permítese o seu uso nalgún caso). Tamén hai evidencias de que certos praguicidas constitúen un factor de risco para o párkinson. Basta con facer a proba cunha rata: se inxectas o composto en cuestión no seu cerebro, matas as súas neuronas. Ese é o modelo do párkinson. A maior parte dos pesticidas empréganse para controlar pragas e malas herbas, pero moitos teñen efectos neurotóxicos. Acumúlanse en niveis moi elevados en froitas e verduras que nós despois inxerimos e, polo tanto, pasan ao noso organismo.

Tamén di vostede que no intestino se pode atopar a orixe de moitas doenzas…
Hoxe en día un dos grandes focos de atención é a microbiota intestinal (as bacterias e outros mi- croorganismos que residen no intestino). Todos os alimentos teñen que pasar pola flora bacteriana para que poidamos absorbelos. Sospéitase que certas poblacións de bacterias están orixinando a depresión, determinada manifestación do alzhéimer, o autismo… E quen modifica a flora bacteriana? Os alimentos. A flora bacteriana é un reflexo do que comes. Por exemplo, a serotonina é un neurotransmisor asociado á depresión. O 90 % está no intestino. Cando a microbiota está alterada, a parede intestinal inflámase e a produción de serotonina trastórnase. Se a investigación logra demostrar que a orixe destas enfermidades está no intestino, poderemos controlar a depresión regulando a flora bacteriana.

É máis san consumir ecolóxico?
Si. Porque o produto ecolóxico non ten ningún tipo de químico. E ademais adoita ser un produto de proximidade: madura de forma natural na horta durante o tempo que precisa e chega máis rápido aos puntos de venda. Eses antioxidantes tan beneficiosos para a saúde dos que tanto se fala, son compostos que producen as froitas e verduras para loitar contra a exposición solar ou contra o ataque de bacterias e fungos. E iso que significa? Que non é o mesmo comer unha froita que madurase ao sol que outra que o fixese dentro dunha cámara. Na medida posible, hai que consumir produtos da túa rexión e de tempada. Cómpre asumir que non se poden comer amorodos todo o ano porque non se producen. Cada alimento ten a súa época. Só con iso, sería suficiente para provocar o boom económico dunha determinada zona.

Vostede está intentando probalo…
O noso grupo ten entre mans un proxecto piloto con pacientes con enfermidade inflamatoria intestinal. Ademais de analizar os niveis de inflamación no intestino, tamén recollemos datos sobre a presenza de certos pesticidas nos ouriños. Despois mudamos os seus hábitos alimenticios e poñémoslles unha dieta ecolóxica. Aos 15 días volvemos a avalialos. Esperamos que a dieta ecolóxica diminúa a actividade inflamatoria no intestino e que mellore o seu estado de saúde xeral.

Entrevista

Catalina Fernández (Hifas da Terra): “O sector eco precisa crer en si mesmo para facer de Galicia unha gran potencia”

Catalina Fernández de Ana, fundadora e directora xeral de Hifas da Terra (Foto: HdT)

Os cogomelos serven para algo máis que para facer un revolto. Aínda que o uso culinario é o máis popular, agochan grandes beneficios para a saúde. Empréganse como complemento en terapias oncolóxicas, cardiovasculares ou hepáticas e tamén son o ingrediente segredo de produtos anti-idade. As súas propiedades eran ben coñecidas desde antigo na cultura oriental, pero a revolución a Galicia chegou hai un par de décadas da man de Hifas da Terra (HdT). A empresa con sede en Pontevedra botaba entón a andar grazas ao empeño dun equipo da Universidade de Santiago (USC) que quixo converter en realidade un proxecto de estudos. Os premios non tardaron en chegar, o último foi o que recibiu en 2016 de Alimentos de España como Mellor Produción Ecolóxica. O seu reto é converterse nun centro internacional de renome na investigación do cancro. Falamos con Catalina Fernández de Ana, fundadora e directora xeral de Hifas.

Que é Hifas da Terra?
É unha empresa que nace dun proxecto de 5º. de Bioloxía da USC. Eramos estudantes condenados a engrosar as listas do paro e, para evitalo, un profesor empeñouse en converternos en creadores de emprego a través da biotecnoloxía. Foi así como lle empecei a dar voltas á idea: tiña que ser algo totalmente innovador cunha forte base biotecnolóxica. Había que crear un produto que non existira no mundo ou mellorar con creces a calidade de calquera outro que houbera no mercado. Decidín inspirarme nalgo que coñecía desde pequena, os cogomelos. O meu pai foi investigador do Centro Forestal de Lourizán, ademais dun dos grandes divulgadores da micoloxía en Galicia e no resto de España. Ao profesor encantoulle aquela proposta, presentouna a un concurso nacional de novos empresarios e gañou o primeiro premio. Despois concorrería a outro da USC e tamén quedou en primeira posición. Xa que á xente lle gustaba tanto, en 1998 decidín fundar HdT. 

Por que producir en ecolóxico?
Como bióloga, para min non hai outro criterio que producir en ecolóxico. A terra estanos a dar cogomelos, unha materia prima cun alto valor engadido. O mínimo que podemos facer para agradecer este agasallo é coidar a natureza. Estamos inscritos no Craega desde o principio. Nos primeiros tempos non se coñecía, a xente non lle daba valor. Daquela pensábase que eramos biólogos hippies un pouco tolos que producían en ecolóxico.

Que beneficios  ten para a saúde a micoloxía?
Os cogomelos son os grandes limpadores do mundo: de solos, de augas e tamén dos humanos. A explicación é sinxela. O reino Fungi sitúase entre o vexetal e o animal; conviven as propiedades de ambos. De tal xeito, cando enferman, son capaces de autocurarse. Durante milleiros de anos de evolución, dotáronse de moléculas ou principios activos antivirales, anticanceríxenos e antibacterianos. Por que? Porque tiñan que defenderse de todo aquilo que os atacaba sen moverse do sitio. Esa gran capacidade de adaptación é a que permite que a súa inxesta nos converta en seres máis resilientes e con máis facilidade á hora de optimizar os ciclos metabólicos. Os fungos logran que o noso sistema inmunolóxico funcione mellor, serven para previr enfermidades e para mellorar cando padeces algunha doenza.

Están demostrados os efectos positivos dos fungos en tratamentos oncolóxicos?
Si, como concomitante. O tratamento principal sempre é o do hospital (quimioterapia, radioterapia, etc). A liña Mico-Onco Care de Hifas funciona como acompañamento para protexer de base o sistema inmunolóxico e os seus ciclos metabólicos. De tal xeito, o paciente non sofre tanto e tolera mellor a terapia convencional.

Isto emprégase de forma regular nas unidades de Oncoloxía ou é unha decisión do paciente?
É unha decisión do paciente. Nós non temos capacidade económica para funcionar como unha gran industria farmacéutica e establecer unha rede de distribución en centros de todo o país. Pero o futuro pode ir por aí. Temos liñas abertas para establecer ensaios clínicos en cancro en dous hospitais de Madrid e outros dous en Cataluña. E tamén estamos traballando con servizos médicos de Italia, Francia, Portugal, Reino Unido e EE. UU. O noso soño é ser un centro internacional de referencia na investigación do cancro.

Algunha outra liña de investigación aberta que non sexa a oncolóxica?
Estamos traballando en patoloxía neurodexenerativa (alzhéimer, párkinson e danos neuronais) e na rama veterinaria. Queremos que as propiedades dos cogomelos sirvan para axudar ás persoas, pero tamén aos animais. Por iso, HdT está a desenvolver un proxecto para disminuír a carga de antibióticos e de hormonas na alimentación animal.

Todas as liñas de produto de HdT están certificadas en ecolóxico?
Practicamente todas. Algunha non conta co selo porque nos vemos obrigados a empregar formulacións líquidas nas que temos que utilizar conservantes. Ás veces é só unha porcentaxe dun 0,25%, pero cando estás a preparar un produto para xente cun problema inmunolóxico forte, non podes arriscarte de ningunha maneira a que medre unha bacteria; neste caso é máis importante incorporar o conservante. Que conste que isto é un problema de certificación que debería cambiar.

Cal é o produto estrela de HdT?
O Mico Rei. É un produto que axuda a milleiros de persoas a calmar a ansiedade, o estrés… O fungo Reishi é un antiaging moi potente que modula as hormonas e iso reflíctese na pel, no cabelo ou nas unllas.

Que papel tivo a Administración no desenvolvemento de HdT?
O Igape acolleu o meu proxecto cos brazos abertos. Daquela era unha bióloga sen moita idea do que era montar unha empresa. Aceptáronme no programa Lanza e aí puiden formarme e aprender o que é o mundo dos negocios antes de botar a andar. A Xunta deunos moito apoio desde o principio e as subvencións foron moi importantes para empezar a saír fóra, en particular para acudir a feiras e participar en misións inversas.

Que precisa o sector ecolóxico galego para o seu despegue definitivo?
O primeiro que precisamos é crer en nós mesmos. Somos un país marabilloso, o tesouro de Europa.  Cando saes por aí fóra dáste de conta de que vivimos nun paraíso. Hai que evolucionar, atender as demandas do mercado e non quedar de brazos cruzados. Porque esa é a maneira de crecer e, con iso, podemos chegar a ser unha gran potencia ecolóxica mundial.

Entrevista

Román Santalla (Dona Cobiña): “O queixo galego ten marca. O reto é conquistar o mercado español”

O equipo de Dona Cobiña amosando o premio que recibiu días atrás na XXI Cata dos Queixos

A calidade é o seu apelido desde que botou a andar.  Dona Cobiña (Agolada) é unha das queixerías máis novas de Galicia, pero o seu bo facer non deixa de colleitar éxitos. O último chegoulle días atrás na cata que cada ano organiza a Consellería de Medio Rural para premiar os mellores sabores. Coincidindo coa vixésimo primeira edición, desta vez mereceu o ouro na categoría Arzúa-Ulloa.

“A clave é escoller o mellor leite dos nosos gandeiros e despois saber respectar os tempos. O noso proceso é artesanal e non apuramos os fermentos”, explica Román Santalla, presidente da cooperativa pontevedresa que naceu no verán de 2016. Ese gusto inconfundible a campo, variable segundo a estación do ano, é a nota distintiva que, ao seu xuízo, logrou convencer ao xurado. “Nunca sabe igual. Está cheo de matices e de olores”, engade.

Cunha produción de case 70.000 quilos de queixo e unha facturación de 450.000 € en 2018, un tercio do que sae da fábrica leva o selo ecolóxico do Craega. Dona Cobiña –unha cooperativa que ronda o medio centenar de traballadores- aposta por seguir impulsando esta liña e multiplicar a porcentaxe eco de cara ao novo curso. Sobre a mesa está potenciar o leite cru, sacar unha especialidade Tetilla e tamén unha variedade de pasta dura para traspasar as fronteiras galegas.

“O mercado español é moi apetitoso e estamos en condicións de competir cunha gama de sabores e olores de calidade. Estanse a vender queixos bastante peores que os nosos e non podemos conformarnos. Nós temos marca e sabor”, advirte Santalla. Pero o primeiro reto é superar ese obstáculo que ten que ver cos hábitos do consumidor. “No resto de España están acostumados aos queixos de pasta dura ou semidura. Os de aquí saben mellor, pero son de pasta branda”, conclúe.

Entrevista

Avelina Calvo (O Cortizo): “O mel moi barato non pode ser puro”

Avelina Calvo Munín, de O Cortizo, recolle o galardón da XVII Cata dos Meles de mans do conselleiro de Medio Rural, José González Vázquez.

Ten intención de probalo, pero aínda non caeu nas súas mans. Con varios premios ás súas costas, a apicultora lalinense Avelina Calvo Munín non é quen de falar do mel chinés con coñecemento de causa. “Cando din por aí que hai un produto moi barato no mercado, o asunto non soa ben. O que está claro é que non pode ser tan puro como o de aquí”, advirte.

A súa empresa, Mel O Cortizo, sumaba días atrás un novo galardón na cata que organiza a Consellería de Medio Rural e que xa acadou a décimo sétima edición. Con selo ecolóxico do Craega, mereceu a máxima distinción -ouro- na categoría multifloral. “Desta vez ten bastante breixo e un ton máis escuro do habitual. O sabor é moi intenso”, explica Calvo Munín. “É un produto natural e iso nótase. Vén dos montes de Zobra, entre O Candán e O Testeiro”, engade.

Esa singularidade que se percibe no padal foi precisamente a que inclinou a balanza ao seu favor. De carácter familiar, O Cortizo posúe 200 colmeas das que se recollen arredor de mil quilos de mel. “O tempo inflúe moito. Este ano comezou moi ben. Houbo condicións favorables para a floración, pero despois veu moita choiva e xa se estragou a colleita”, sinala.

O Cortizo tampouco se libra da vespa velutina. “Coñecina non hai moito e agora estamos á espera de que nos veñan retirar dous niños. É unha mágoa ver como atacan as colmeas”, lamenta.

Este mel ecolóxico de premio pode atoparse en puntos como a Praza de Abastos de Santiago e tendas especializadas. Para potenciar aínda máis o seu sabor, Avelina Calvo suxire untar filloas e torradas ou mesturalo con requeixo.

Entrevista

Entrevista a Francisco López Valladares, presidente do Craega

Deixa un comentario

Entrevista a Francisco López Valladares, Presidente do Consello Regulador Agricultura Ecolóxica de Galicia (C. R.A.E. GA.).

Que produtos ecolóxicos producidos en Galicia destacarías?

Atendendo ao seu volume de certificación, destacariamos os produtos lácteos, produtos cárnicos procedentes de avicultura e vacún, acuicultura e conservas de peixe. Pero para Craega, todos os produtos son igualmente importantes.

Que importancia ten o apoio institucional no crecemento bio en Galicia?

As Consellerías de Medio Rural e de Mar están a envorcarse co sector, tanto con axudas directas a produtores, como para promoción e certificación a través de Craega. Agora mesmo estase traballando no Plan Estratéxico de Agricultura Ecolóxica, que se presentará proximamente.

Que produtos certificados van cara a exportación?

A exportación, tanto a Europa como a outros países, fundamentalmente conservas de peixe, algas, produtos apícolas, viños, sidras e castañas.

O crecemento do 25 % anual é debido á maior concienciación do consumidor?

O crecemento da produción vén dado pola maior demanda de produto. Unha empresa ou produtor non inicia a comercialización dun produto se non ve unha demanda do mesmo por parte do mercado e os consumidores. E neste momento, o consumidor está informado no que a produtos alimentarios refírese, e demanda produtos máis sans e respectuosos co medioambiente.

Consello Regulador: Público ou Privado?

Desde sempre apostamos porque a certificación sexa pública, que non reciba presións por parte dos produtores e que sexa o máis autónoma posible.

Como pode afectar o novo regulamento ecolóxico europeo aos produtores en Galicia?

En principio vai valorar pero non cremos que haxa que facer cambios moi grandes, e en todo caso todos terémonos que adaptar ao mesmo.

20 Aniversario do Craega

O pasado 20 de decembro o Craega reuniu aos operadores certificados en ecolóxico en Palas de Rei, así como a varios representantes da Administración pública, para conmemorar o vixésimo aniversario da entidade. Asistiron ao acto preto de 300 persoas, no cal se fixo referencia ao pasado, pero, sobre todo, púxose o foco nos desafíos para o futuro do sector.

A granxa Arqueixal (complexo ecoagroturístico), situada na parroquia de Albá, Palas de Rei (Lugo), foi o lugar elixido para a celebración, na que estiveron presentes, entre outros, a conselleira de Medio Rural, Ángeles Vázquez; a directora xeral de Medio Rural, Belén do Campo; a directora xeral de Pesca, Acuicultura e Innovación Tecnolóxica, Mercedes Rodríguez; o delegado do Goberno en Galicia, Ramón Carballo; o presidente da Deputación de Lugo, Darío Campos; e o presidente do Craega, Francisco López.

Durante a cerimonia, o presidente do Craega salientou as excelentes cifras do 2017 “Espérase alcanzar os 50 millóns de euros en facturación” e aproveitou a oportunidade para encomiar o traballo do anterior presidente e dos traballadores do Consello, porque sinalou que “este sector non só beneficia aos consumidores, senón tamén ao medio ambiente”.

O delegado do Goberno en Lugo, Ramón Carballo, fixo fincapé nos beneficios destes produtos, que “teñen garantías do futuro, como demostra este aniversario, o cal supón unha excelente oportunidade para reflexionar sobre o labor daqueles que apostan pola agricultura ecolóxica”.

Doutra banda, o presidente da Deputación, Darío Campos, comezou cun discurso a favor do rural: “Creo no rural, defendéndoo como valor diferencial da provincia de Lugo”. Seguidamente, felicitou ao Consello e ratificou o apoio da Deputación para seguir promovendo a agricultura ecolóxica co fin de lograr que sexa o máis produtiva posible.

A rolda de intervencións foi pechada pola conselleira de Medio Rural, Ángeles Vázquez, quen resaltou o bo estado de saúde do Craega. Vázquez sinalou que “o rural non é unha ONG, é economía”, de aí a necesidade de seguir traballando para ser cada vez máis rendibles. “A mellor herdanza que lle podamos deixar aos nosos fillos é unha boa alimentación”.

Entrevista: BioEcoActual